Vandaag (24 juni 2006) is het zaterdag. Als wethouder sport heb ik vandaag mijn ultieme sportdag. Ik begin eerst in mijn vrije tijd zelf te sporten, bij de tennisvereniging de Kuil. Ik heb daar op zaterdagochtend les met mijn man Frank en met Mark en Monique, die ook lid zijn van de Kuil en met wie we vorig jaar toevallig in een lesgroepje terecht zijn gekomen. Dit jaar hebben we het aangevraagd om weer met elkaar te mogen lessen. We hebben redelijk hetzelfde niveau (hoewel ik moet bekennen dat ik wel de minst begaafde tennister van dit gezelschap ben) en -wat nog belangrijker is- we kunnen het goed met elkaar vinden. Na afloop is er koffie op het terras. Het is prachtig weer en dan lijkt het in de Kuil net alsof je in het buitenland op vakantie bent.

Maar dan wordt het tijd voor “werken”. Om 14.00 uur meld ik me bij de Huizer hockeyclub. Daar mag ik de officiele opening van de kunstgrasvelden doen. Misschien niet helemaal eerlijk, want het echte werk is verricht door ambtenaren (Judith Vermaas, Frans Elbers en Peter Postuma) onder de toen nog bezielende leiding van mijn voorganger Jaap Kos. Maar ik voel me er niet verlegen door. Immers, destijds heeft de CDA fractie (waar ik toen als fractievoorzitter deel van uitmaakte) er toch maar mooi voor gezorgd dat er gelden gereserveerd werden voor de kunstgrasvelden. Als we daar toen als CDA fractie niet politiek slim in hadden gehandeld, was er nu geen opening geweest. In mijn toespraak, die ik vanwege de wachtende kinderen maar heel kort heb gehouden, meld ik dan ook dat het voor het slagen van het politieke proces belangrijk is geweest dat zowel de Raad als het College en de betrokken ambtenaren hieraan hun medewerking hebben verleend.

Toch was een dergelijk groot project zeker ook niet tot stand gekomen zonder dat de club zelf daaraan zou hebben getrokken. Ik heb dan ook grote bewondering voor het doorzettingsvermogen en het enthousiasme van het bestuur en van de vele vrijwilligers binnen de Huizer Hockeyclub, die hier heel wat uren in hebben gestoken. En die steek ik tijdens mijn toespraakje niet onder stoelen of banken.

Dit is een club, die -als je het aan een willekeurige hockeyer van buiten de regio vraagt- in heel Nederland bekend is. En wie kan dat in Huizen nou zeggen! Niet alleen is hier een kweekvijver voor jong hockeytalent (oud lid Kim Lammers, die ook bij de opening aanwezig was, speelt nu in het Nederlands elftal!), maar het is ook een club die voor veel kinderen de basis heeft gelegd voor het aanleren van sociale vaardigheden, die in hun volwassen leven van grote betekenis zijn. Ik bedoel dan bijvoorbeeld het met elkaar samenwerken, het doen van vrijwilligerswerk, het incasseren van tegenslagen, het omgaan met regels en met gezag etc. Sportverenigingen zijn dan ook voor onze maatschappij van grote waarde. En de Huizer Hockeyclub, met haar nog steeds groeiende grote aantal jeugdleden, is hiervan een sprankelend bewijs.

Later op de middag ga ik samen met mijn man Frank op naar de receptie van de Korfbalvereniging. Ook weer zo’n bruisende club, die volgens de trotse voorzitter verreweg de grootste korfbalclub in onze regio is, met bijna 300 actieve leden. De club viert feest, want er is een uitbreiding van de kantine gerealiseerd. Dat alles is ook na een ingewikkeld politiek proces tot stand gekomen, maar ook hier hebben Raad, College en ambtenaren goed samengewerkt. De bijeenkomst is informeler dan die van de Huizer Hockeyclub en van mij wordt alleen verwacht dat ik gezellig een drankje nuttig. Dat doe ik graag, evenals enkele aanwezige raadsleden, de vele actieve vrijwilligers van de club en de overige gasten. De kantine blijkt zelfs voorzien van airconditioning en dat is op deze hete zaterdag beslist geen overbodige luxe.

Oke, Nederland mag dan in de ban zijn van het WK voetbal, hier in Huizen komt intussen op sportief gebied (voor velen ongemerkt) toch maar even mooi heel wat bijzonders tot stand. En daar mogen we best trots op zijn!