Wordt vervolgd … zo eindigde ik mijn blog op 23 januari over het oudere echtpaar dat gedwongen uit elkaar zou moeten en waarvan één van de partners zelfs buiten Huizen een verpleeghuisplaats zou moeten accepteren.

We hebben dit niet laten gebeuren. De gemiddelde wachttijd op een verpleeghuisplaats in de Huizer zorginstelling, waar het paar tot dusver in een aanleunwoning woonde, bedraagt 1 tot 5 maanden. Wij zijn voor de overgangsperiode als gemeente financieel gaan bijspringen. Daarvoor zijn budgetten voor mantelzorgondersteuning en voor dagbesteding ingezet. De samenwerking met de zorginstelling is heel goed verlopen.

In de afgelopen week kwam een plekje voor hen vrij. Heel toevallig zelfs op een echtparenkamer, want die zijn schaars. Happy end dus voor deze mensen.

Ik heb, zodra ik het bericht kreeg dat het probleem was opgelost, mijn eigen mensen gecomplimenteerd. Hoe vaak leeft er in de buitenwereld niet een beeld van ‘ambtenaren’ dat totaal niet past bij de werkelijkheid. Zowel de betrokken beleidsmedewerker als de consulent, die samen intensief met dit dossier zijn bezig geweest, hebben laten zien dat het hen om mensen gaat, niet om regels en procedures. Zij zijn creatief geweest in het zoeken naar oplossingen en zij zijn vasthoudend geweest om dit te bereiken. Dit soort ambtenaren, daar hebben onze inwoners iets aan. En die hebben we dus bij de gemeente Huizen. Dat mag ook wel eens gezegd!

Intussen staat het probleem dat hier aan de orde was en dat voortvloeit uit de Wet Langdurige Zorg (WLZ) geagendeerd op zowel onze samenwerkingsagenda met Achmea als (via het landelijk casusoverleg) bij staatssecretaris van Rijn. Dat heeft zijn eigen tijdsduur, maar we laten dat niet los. Intussen ben ik blij dat we dit echtpaar daar niet van afhankelijk hebben gemaakt.

Recommended Posts

1 Comment


Add a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.