Vandaag zijn we gezond en wel teruggekeerd uit Vietnam. Een prachtig land, met vriendelijke en ondernemende mensen. Er wordt, ondanks de warmte, hard gewerkt in Vietnam. Sinds enige jaren is het communistische regime milder geworden en krijgen de mensen in Vietnam ook meer mogelijkheden en bewegingsvrijheid. De mensenrechtensituatie in Vietnam is ook iets verbeterd, maar toch nog verre van ideaal. Het land is overal in een hoog tempo bezig met een “wederopbouw”.

Wie even verder kijkt in dit voor het oog zo vrolijke en kleurrijke land, ziet ook het drama van de gruwelijke oorlog die zich hier nog maar 30 jaar geleden heeft afgespeeld en die miljoenen mensen het leven kostte. En ook nu zijn er nog gevolgen van de oorlog waar mensen dagelijks mee moeten leven. Het Amerikaanse leger strooide dioxine boven de oerwouden, om die te ontbladeren. Er overlijden nu door de dioxinevergiftiging veel mensen vroegtijdig aan kanker en nog steeds worden ten gevolge van de hoge concentraties aan dioxine veel ernstig verminkte kinderen geboren. 

In Hue (midden Vietnam) worden we door een jonge man met een fietstaxi rondgeleid, langs de resten die er nog over zijn van de voorheen schitterende keizerlijke Citadel. Het merendeel van dit culturele erfgoed is in de oorlog weggebombardeerd. Hij vertelt dat zijn vader in de oorlog is gesneuveld. Hij was toen 11 jaar oud. Hij herinnert zich vooral nog de angst die hij als kleine jongen had voor de Napalm bommen. We zien even later een man van zijn leeftijd, die door die Napalm zijn handen, gezicht en oren heeft verbrand. Hij is verschrikkelijk verminkt. 

Mijn zoontje van 9 jaar zit naast me in de fietstaxi. Hij is zichtbaar aangedaan door beelden die hij nooit eerder heeft gezien. Hij vraagt me waarom we niet een muur om Huizen heenbouwen, met maar 1 ingang, waardoor iedereen die binnenkomt kan worden gecontroleerd. En dan moet er natuurlijk ook luchtafweergeschut zijn. Want dan zijn we ook veilig voor aanvallen vanuit de lucht.

Ik stel hem gerust. In Huizen hebben we geen oorlogsdreiging. Wij leven in vrijheid. Iedereen kan bij ons binnenkomen.

Reizend door Vietnam zijn de gruwelijkheden van een oorlog nog heel zichtbaar. Veel ernstig verminkte slachtoffers van de oorlog zijn daarvan nog het levende bewijs. Hun verhalen doen je beseffen hoe kostbaar ons leven in vrijheid is. Maar tegelijkertijd ook dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Ook voor onze vrijheid is duur betaald.

Recommended Posts

No comment yet, add your voice below!


Add a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.