Vreugde en verdriet

Twee gebeurtenissen hebben me deze eerste week na de vakantie zeer geraakt.

David, een Ethiopische asielzoeker die een paar maanden bij ons in huis heeft gewoond omdat hij geen recht meer had op opvang in een asielzoekerscentrum, belde mij dinsdag helemaal verrukt op om te vertellen dat hij een verblijfsvergunning heeft gekregen, dankzij het generaal pardon. Woensdag werd ik gebeld door Seva. Zij en haar moeder Elja en dochtertje Fira, wonen in een opvanghuis van Kerk en Vluchteling en ook zij hebben door het generaal pardon na vele jaren van onzekerheid nu eindelijk een verblijfsvergunning. De vreugde van deze mensen is onbeschrijfelijk. Tranen, ongeloof, blijdschap, allemaal emoties door elkaar heen. We hebben met elkaar zo’n lange periode van onzekerheid, spanning en leven tussen hoop en vrees doorgemaakt. Wat gun ik hen nu dit geluk en wat gun ik Nederland deze fantastische mensen, die nu eindelijk de kans krijgen om iets van hun leven te gaan maken.

Maar er was ook verdriet. Donderdag was het 10 jaar geleden dat drie jonge leden van de voetbalclub Zuidvogels door een tragisch busongeluk om het leven kwamen. Donderdagavond was er een herdenking van deze gebeurtenis op het terrein van Zuidvogels. Ouders, broers, zussen, andere familieleden en vrienden, zij moeten met dit verdriet verder leven. Het is een bijna onmogelijke opgave.

In mijn werk ben ik zo vaak bezig met grote, abstracte zaken. Maar uiteindelijk gaat het toch hierom. Om het geluk en het verdriet van mensen. Om een samenleving die onder gelukkige- en verdrietige omstandigheden om mensen heen blijft staan.

Als ik dan nadenk over de gebeurtenissen in de afgelopen week, voel ik me dankbaar voor onze Huizer samenleving. Voor een stichting Kerk en Vluchteling. Voor een voetbalclub Zuidvogels. Voor al die mensen die in ons dorp vanuit de kerken, verenigingen en stichtingen het leven van anderen in verdrietige dagen een beetje draagbaarder maken en die onder gelukkige omstandigheden meedelen in het geluk van anderen. Zo’n samenleving moeten we blijven koesteren!