Inclusie

Inclusie. Het is weer een nieuw woord. Maar nadat ik het enkele maanden geleden voor het eerst hoorde, zie ik het nu opeens overal opduiken. Een “inclusieve samenleving”, dat kunnen we nog wel begrijpen. Het betekent een samenleving die niemand buitensluit. Maar inclusie, dat is dus iets anders. Het is iets wat je doet, waar je mee bezig bent. Knap lastig, want qua theorie komen we een heel eind, maar hoe realiseer je dit nu in de praktijk van alle dag?

Afgelopen vrijdag was de startbijeenkomst van de kersverse landelijke “coalitie voor inclusie”, jawel, bij ons in Huizen! De eerste sprekers zetten gelijk al stevig de toon voor de discussie en die volgde dan ook in de werkgroepen. Concrete plannen zijn er nog niet. Wel veel ideeën en wensen. Nu dus aan ons als locale bestuurders de vraag om daarmee aan de slag te gaan.

Ook in Huizen voelen veel mensen zich buitengesloten. In ons onderzoek onder ouderen en mensen met psychiatrische, verstandelijke of lichamelijke beperkingen kwam dat (na de problemen met het vervoer) als tweede knelpunt naar voren. En het is schrijnend om te horen welke gevolgen dat voor mensen heeft. Men voelt zich niet gewaardeerd, nutteloos, een kostenpost voor de samenleving. De eenzaamheid onder deze mensen is groot.

Ik moet zeggen dat ik best verrast was over de uitkomsten van dit onderzoek. Dat mensen in ons land buitengesloten worden, dat wist ik wel. Maar voor Huizen had ik toch stiekem de hoop dat het anders zou liggen. Dat wij, door ons dorpse karakter en de saamhorigheid in de bevolking, het vast veel beter zouden doen. Dat was dus wel even schrikken.

Toch wil ik niet accepteren dat dit nu eenmaal zo is. Een samenleving die mensen buitensluit doet daarmee niet alleen de buitengesloten tekort, maar ook zichzelf. Immers, door mensen alleen maar te zien in het licht van ziekte of ouderdom, zien we de betekenis van diezelfde mensen voor onze samenleving over het hoofd. En daarmee missen we deze mensen als werknemers, vrijwilligers, betrokken leden van de vereniging, goede buren, vrienden.

Ons beleid op het gebied van maatschappelijke ondersteuning zal veel minder gericht moeten zijn op geïsoleerde gezondheidsproblemen, maar juist veel meer op het zichtbaar maken van positieve eigenschappen, die mensen met beperkingen (net als iedereen) gewoon ook hebben.

De kunst is om vervolgens niet in de visies en beleidsvoornemens te blijven steken, maar “inclusie” gewoon te gaan doen! En daar gaan we de komende maanden plannen voor uitwerken.