Enkele dagen geleden kreeg ik een manager van een zorginstelling aan de telefoon. Zij meldde me een probleem in de maatschappelijke ondersteuning van een bepaalde groep mensen en wilde daar graag met me over verder praten.
“Om hoeveel mensen in Huizen gaat het?” vroeg ik.
Er viel een korte, ietwat ongemakkelijke stilte. Dat kon ze me niet zo direct zeggen. Wel wist ze mij precies te vertellen hoeveel uren ondersteuning aan deze mensen geleverd werd en wat daarvan de kosten per uur waren. Ik liet haar weten dat ik daar niet zo bijster in geinteresseerd was. Als er een probleem is, dan gaat het mij om wat de gevolgen daarvan zijn voor de mensen die het aangaat. Al het overige is daarvan afgeleid.
Vandaag hadden we de afspraak. Maar dit keer had ze haar huiswerk gedaan en kon ik me een goed beeld vormen van de problematiek van de betreffende mensen. Dat maakte het ook gemakkelijker om over oplossingen te praten.
We spraken nog even kort over het eerste telefoongesprek en toen bleek dat we gelukkig toch wel op eenzelfde lijn zaten. Het gaat ook in onze zorginstellingen primair om mensen. Maar tegelijkertijd concludeerden we dat het toch eigenlijk heel bizar is, dat het management van zorginstellingen in de dagelijkse praktijk zo ver weg is geraakt van de vragen waar het eigenlijk om gaat en een managementjargon heeft ontwikkeld, dat gebaseerd is op de last van vele jaren van bureaucratische regels en procedures vanuit de AWBZ en op een controlesysteem dat ten diepste toch gebaseerd is op wantrouwen.
Er is in ons land nog een lange weg te gaan! Maar wat mij betreft praten we intussen in Huizen maar wel al vast weer gewoon over mensen.
No comment yet, add your voice below!