Moet Mauro blijven?

Moet Mauro blijven? Deze vraag heeft in de afgelopen week de gemoederen in ons land flink in beweging gebracht, tot zelfs in de Tweede Kamer aan toe. Al die Nederlanders, die zo hard roepen dat we ‘overspoeld’ worden met buitenlanders en die zelfs om die reden op de PVV hebben gestemd, staan nu vooraan om het voor Mauro op te nemen. En dat is ook niet verwonderlijk. Wat Mauro heeft ‘een gezicht’ gekregen.

Toen ik nog voorzitter was van de stichting Kerk en Vluchteling in Huizen, had ik ook dagelijks te maken met mensen die voor mij een ‘gezicht’ gekregen hadden. En ik heb sindsdien de overtuiging dat geen enkele asielzoeker (of economische vluchteling) voor zijn of haar plezier het eigen land ontvlucht. Ieder mens, ieder gezin, dat naar Nederland komt heeft, net als Mauro, een eigen verhaal. Het zijn mensen zoals u en ik. Kinderen, jongeren, en volwassenen. Zij zoeken allemaal, net als wij, naar kansen om van hun eigen leven iets zinvols te maken. En de ouders die hier met hun kinderen naartoe komen maken zich, net als wij, druk om de toekomst van hun kinderen.

Als CDA vrouwen in Huizen stuurden wij enkele weken geleden een brief aan minister Leers, met de volgende boodschap:

We zullen als CDA, misschien tegen de publieke opinie in, een duidelijke christen-democratische stellingname moeten kiezen die de gastvrijheid, maar óók de menselijke maat als uitgangspunt neemt. Daar hoort wat het CDAV Huizen betreft het volgende bij:  

a.         Zo veel als mogelijk opvang van vluchtelingen in de eigen regio organiseren (daar mag dus ook meer ontwikkelingsgeld naar toe). Dit niet vanuit het eigenbelang, maar vanuit het belang van de mensen die het betreft. Deze door oorlog of armoede vaak totaal ontredderde mensen krijgen in onze westerse wereld namelijk óók nog eens een culturele shock te verwerken. Veelal zijn deze mensen -ook op de langere termijn-  uiteindelijk gelukkiger in hun eigen cultuur dan in een vervreemdend en complex westers land als Nederland.

b.         Snelle asielprocedures in Nederland, om wachtende mensen niet lang in de huidige gekmakende onzekerheid te laten.

c.         Mensen iets ruimer de tijd geven om het land te verlaten (het besluit dat dit onvermijdelijk is moet verwerkt worden en mensen moeten weer een nieuw plan kunnen maken, ook mentaal).

d.         In die tijd in ieder geval opvang garanderen (geen mensen op straat).

e.         Meer investeren in organisaties als Cordaid, voor maatwerk aan mensen in individuele terugkeerprogramma’s.

f.          Een strenge aanpak voor mensen die niet in Nederland mogen blijven, maar willens en wetens hun uitzetting tegenwerken (hoe begrijpelijk vanuit hun perspectief soms ook). Deze mensen moeten niet in de illegaliteit terechtkomen, maar daadwerkelijk uitgezet worden.

g.         Altijd oog houden voor schrijnende situaties van mensen (niet omdat omstanders het ‘zielig’ vinden, maar na overleg met professionele én maatschappelijke organisaties die dit ook goed kunnen beoordelen en die van oudsher ook de CDA achterban vormen). In die zin voorziet ons stelsel niet voor niets in een eigen discretionaire bevoegdheid van de minister. Maak daar ruimhartig gebruik van, als dat nodig is.

h.         Maatwerk leveren als er kinderen van asielzoekers bij een uitzetting zijn betrokken, die zo lang in Nederland wonen, dat zij de taal van het land van herkomst vaak niet eens meer spreken en totaal ‘verwesterd’ zijn. Deze kinderen mogen uiteindelijk niet de dupe worden van het gedrag van hun ouders of van rigide regelgeving.

Wij hebben van minister Leers nog geen reactie op deze brief ontvangen, maar voelen ons wel gesteund door de brede CDA achterban, die op het congres gisteren ook pleitte voor een meer mensgericht asielbeleid.

In mijn optiek moeten kinderen als Mauro direct na hun aankomst in Nederland weer met hun biologische ouders herenigd worden. Dat is waar kinderen thuis horen. Als die ouders er niet zijn, of niet te vinden zijn, dan zouden deze kinderen, -begeleid door een Nederlandse organisatie- in een kindertehuis in het land van herkomst (of in een veilig buurland) opgevangen moeten worden. Daar kunnen zij zich binnen hun eigen taal en cultuur verder ontwikkelen. Dat zijn ook rechten van een kind.  

Voor Mauro is dit nu te laat. Dat geldt, zoals ik me dat heb laten vertellen, ook voor zo’n 75 andere kinderen in een vergelijkbare situatie. Laten we dan ook erkennen dat het huidige asielbeleid, destijds ingezet door Job Cohen, vanuit het oogpunt van de rechten van het kind, hier gefaald heeft. Dat we in het verleden onvoldoende rekening hebben gehouden met het gegeven dat een kind zich na enkele jaren nu eenmaal hecht aan een nieuwe omgeving. Voor deze kinderen dienen we als CDA compassie te hebben. Mededogen, barmhartigheid, om het maar in christelijke termen te zeggen. Genade moet nu dan dus ook maar gelden voor recht. Om vervolgens het recht zodanig aan te passen, dat we ons in de toekomst niet meer hoeven te schamen met hoe wij in ons land met deze mensen (met én zonder gezicht naar het brede Nederlandse publiek toe) omgaan.