Verbinden of aanpakken?

Deze week sprak ik met twee vrouwen over de gemeenteraadsverkiezingen. De eerste was Marian. Ze woont en werkt in Almere Haven en heeft één driejarige dochter. Zij was niet gaan stemmen, maar als ze was gaan stemmen, dan had ze waarschijnlijk wel PVV gestemd. Ik reageerde verbaasd: “Waarom?” Haar antwoord was: “Kom hier maar eens wonen”. En daarna volgde een opsomming van de bedreigingen door een groep Marokkaanse  jongeren, die zij en haar gezin dagelijks in hun eigen woonomgeving meemaken.

Daarna sprak ik Fatima. Zij woont en werkt in Huizen. Ze is van Marokkaanse komaf en ze heeft een gezin met opgroeiende jongens. Eén daarvan zit nog op de basisschool. De anderen op de middelbare school. “Ik heb op jou gestemd” zei ze. Ik vroeg ook aan haar: “Waarom?” Haar antwoord was: “Ik ben zo bang.”

Deze week werd Wouter Bos vervangen door Job Cohen. Alom lees ik positieve verhalen over zijn “bindende” kwaliteiten. Maar wie moeten we nu eigenlijk aan elkaar verbinden? Marian en Fatima? Daar geloof ik niets van. Marian wordt niet bedreigd door Fatima en Fatima is niet bang voor Marian. Twee culturen soms? Of twee religies? Ook daar geloof ik niet in. Nederland is altijd een land geweest waar godsdienstvrijheid en tolerantie jegens andere culturen hoog in het vaandel hebben gestaan en ik geloof echt niet dat Nederlanders daar nu opeens anders over denken. Ik geloof dat het veel platter is. Marian is bang voor jongeren die zich niet weten te gedragen in onze samenleving. Die anderen het leven zuur maken, tasjes van oude vrouwen roven, gewelddadig zijn naar andere jongeren, inbraken plegen, mensen met het mes op de keel dwingen om geld te pinnen. Daar gaat haar angst over.

En Fatima is bang voor de beeldvorming over Marokkaanse jongeren in het algemeen. Ze is bang dat die ook op haar eigen jongens gaat afstralen en dat zij daar last van gaan krijgen, in hun dagelijks leven, of bij het vinden van een baan. Ze is bang voor de haat die aan het ontstaan is ten opzichte van haar geloof en de gevolgen die dat voor hen als groep zal krijgen.

We moeten ons volgens mij helemaal niet bezig houden met het verbinden van culturen, maar we moeten diegenen aanpakken die niet willen deugen. Daar zit naar mijn stellige overtuiging het probleem.

Ik ben nog steeds van mening dat we met opvoedingsondersteuning moeten doorgaan en dat we daarmee moeten proberen om te voorkomen dat jongeren afglijden, dat ze zonder diploma de school verlaten en in de criminaliteit terecht komen.

Maar wat er in Nederland mijns inziens ontbreekt, is een adequate aanpak aan het eind van het traject, als jongeren ontspoord zijn en als niets meer helpt, ook onze strafmaatregelen niet. Omdat daar de mogelijkheden ophouden, lijkt het er nu haast op dat de betreffende jongeren de baas op straat zijn geworden.

Ruud Lubbers heeft ooit eens voorgesteld om heropvoedingskampen in te richten voor deze groep en ook in Rotterdam komen deze geluiden vanuit het CDA nu weer op. Dat klinkt heel zwaar, maar ik ben ervan overtuigd dat voor de feitelijk maar kleine groep jongeren, die het voor ons allemaal verziekt, ook zware maatregelen nodig zijn. Als we erin slagen om die jongeren te isoleren en misschien daardoor zelfs weer op het rechte pad te krijgen, dan valt de bodem weg onder het ongenuanceerde geroep van de PVV over religie en cultuur.