Het overkomt me niet vaak dat ik maandag denk: “was deze week maar achter de rug!”. Maar deze week heb ik die gedachte wel. Niet omdat er belangrijke vergaderingen op de agenda staan, waarin tal van besluiten moeten worden genomen, zowel voor Huizen als voor onze regio. Ook niet omdat aan het eind van deze week een belangrijk gesprek zal plaatsvinden met het bestuur van de kinderboerderij en het bestuur van de stichting energiebesparing, dat hopelijk leidt tot een toekomstige situatie, waarin wederzijds respect en vertrouwen de overhand zullen krijgen. Nee, de spanning zit dit keer in de prive sfeer.
Mijn zoon gaat dinsdag, woensdag en donderdag de cito toetsen maken. Hij lijkt zich er zelf helemaal niet druk om te maken, dus ik probeer vooral de rustige moeder te zijn, die hem goed laat slapen, maar hem niet teveel belast met mijn eigen onrust. Maar intussen ben ik zelf wel gespannen. Gaat het hem lukken om geconcentreerd te blijven? Neemt hij het wel voldoende serieus? Wat is het beste om te doen qua ontspanning thuis?
Ik denk dat deze week heel veel moeders (en vaders!) hetzelfde gevoel van spanning ervaren. Het is toch een raar fenomeen, zo’n cito week. Voor de toekomst van je kind is het belangrijk. En toch kan je er zelf helemaal niets aan doen.
Het leert me wel weer dat ik vertrouwen moet hebben in de capaciteiten van anderen, in dit geval van mijn eigen kind. Dat betekent dus ook, dat ik zelf een stapje terug moet doen, hoe lastig dat soms ook is. Misschien is dit ook wel weer een wijze les voor de vele problemen waar ik mij ook deze week mee bezig zal houden. Niet te krampachtig zijn, maar open staan voor- en vertrouwen hebben in de kracht van mensen.
Nou ja, toch zal ik blij zijn als deze week voorbij is ….