Armoede in de kerk

Afgelopen zondagochtend in de Goede Herderkerk stond het thema “armoede” centraal. Een goed thema voor in de kerk vind ik, want christenen hebben een opdracht om de “armen” te ondersteunen, dichtbij en ver weg. En het is best lastig om daar in onze samenleving op een goede manier inhoud aan te geven. 

Tot mijn verbazing begon ds. Doesburg de preek echter met de mededeling dat hij diverse verkiezingsprogramma’s van politieke partijen heeft gelezen en (in mijn eigen woorden) dat hij daarin weinig oprechte bezorgdheid voor de armen in ons land terug heeft gevonden. 

Mijn verbazing groeide door een toelichting vanuit de Diaconie op een inkomensplaatje van iemand uit onze gemeente, waaruit duidelijk moest worden gemaakt dat je met een laag inkomen geen geld meer hebt voor zaken als kleding, sport of vakantie. Ik miste in dit overzicht namelijk de mogelijkheid die we als gemeente bieden voor kwijtschelding van gemeentelijke belastingen, de langdurigheidstoeslag, de regeling voor maatschappelijk verkeer, waardoor kinderen van mensen met een laag inkomen toch aan sport en cultuur kunnen deelnemen, de ruimhartige mogelijkheden voor bijzondere bijstand enz. Zou de Diaconie dit niet weten?

Ik vind het op zichzelf geen probleem dat de kerk zich kritisch opstelt ten aanzien van het inkomensbeleid van het rijk en het gemeentelijk armoedebeleid. Sterker nog, het is mijn stellige overtuiging dat overheid, kerken en maatschappelijke organisaties, als zij goed met elkaar samenwerken, tot veel meer in staat zullen zijn in de bestrijding van armoede onder kwetsbare mensen dan wanneer de overheid zich als enige partij voor deze mensen verantwoordelijk acht. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) biedt in dit opzicht ook veel kansen. Als (gemeentelijke) overheid zullen we in ons eentje nooit in staat zijn om het armoedeprobleem echt effectief en langdurig voor mensen op te lossen. Er zijn daarvoor ook mensen nodig die om kwetsbare mensen heen staan, die hen helpen bij het vinden van de weg in de soms lastige bureaucratie, die hen een plekje gunnen in onze samenleving en hen zelfrespect terug geven. 

Maar ik vind het wel een probleem als in de kerk over het overheidsbeleid onjuistheden worden verteld en als een beeld wordt geschetst van een falende overheid, die alleen bezig is met eigen (partij) belang en die onverschillig is voor het lot van kwetsbare mensen. Die onjuiste beeldvorming doet de mensen die onze gezamenlijke zorg nodig hebben geen goed.  

Toch ben ik maar even koffie gaan drinken na de kerkdienst, want er gaat ook een slecht signaal vanuit als de wethouder armoedebeleid na zo’n preek stilletjes de kerk zou verlaten. En gelukkig werd daarbij in het gesprek met ds. Doesburg de taal wat genuanceerder. Jammer dat die paar honderd mensen in de kerk dit niet meer hebben gehoord, maar een kerkdienst is nu eenmaal niet voor “hoor en wederhoor” geschikt. Postief is dat gelijk een afspraak met de voorzitter van de Diaconie tot stand is gekomen om eens nader kennis te maken.