Meestal heb ik het niet moeilijk om wekelijks mijn weblog te actualiseren. Er gebeurt genoeg in mijn baan als wethouder om over te schrijven. Maar deze week is het anders. Niet omdat er niet veel gebeurd zou zijn: integendeel. We hebben mooie stappen vooruit gezet voor de crisisopvang van dementerenden. De Bolder heeft een bronzen kwaliteitskeurmerk gekregen. Een werkgroep vanuit het sportplatform heeft zich gebogen over de mogelijkheden m.b.t. het vrijwilligersbeleid van sportverenigingen. Kortom, thema’s genoeg.

Maar deze hele week spookt al door mijn hoofd, dat een gezin in Huizen in de problemen is geraakt en dat we als gemeentelijke overheid niet in staat zijn geweest om ze te helpen. Een medewerker bij onze gemeente legde mij uit:

“Zolang mensen zich in ons land aan de regels houden, is alles mogelijk. Maar als mensen dat niet doen, dan houdt het op. Dan kunnen wij als gemeente niets voor ze doen”.

En dat is zo ongeveer de situatie van dit gezin. Ze hadden zich kunnen melden bij allerlei instanties. Ze hadden overal hulp kunnen krijgen. Maar ze hadden geen enkel vertrouwen in al die instanties. Ze voelden zich niet door hen begrepen en ze waren overal boos weggelopen. Nu was het te laat. Geen geld meer, geen woning meer, een bedrijf dat gebukt gaat onder schulden en geen enkel zicht op een snelle oplossing.

Vlak voor het weekend kwam iemand bij me, om voor ze te bemiddelen. “Kunnen we even uitstel krijgen? Ik heb tijd nodig om een aantal zaken voor ze te regelen” was de vraag. Dat kon. We konden ook verwijzen naar het maatschappelijk werk. Maar meer konden we dan ook echt niet doen. Als overheid ben je nu eenmaal gebonden aan regels.

Maar die man, die “bemiddelaar”, inspireert me en ik heb de afgelopen week vaak aan hem gedacht.

Er zijn situaties, waarbij we als overheid niets voor mensen kunnen betekenen. We weten ook wel de diverse oorzaken daarvan te noemen: “Eigen schuld, gebrek aan verantwoordelijkheid, overal stuklopen, omdat hun gedrag bij de diverse instanties alleen maar irritatie oproept, geen hulp van instanties willen accepteren, niet met de regels kunnen omgaan, gekrenkte trots”.

En dan zijn er mensen, zoals deze “bemiddelaar”, die nu juist voor deze mensen in de bres springen. Ze nemen hun lastige karakter op de koop toe. Ze accepteren dat ze misschien helemaal geen dankbaarheid zullen ontvangen. Maar ze doen het toch voor die ander, onvoorwaardelijk, vanuit een motivatie, die ik alleen maar met het ouderwetse begrip “mededogen” kan betitelen. Ik neem mijn petje af voor mensen, die op deze onbaatzuchtige manier naar een medemens omzien. Wat heeft onze samenleving dit soort mensen hard nodig!

Anonieme bemiddelaar: Ik hoop van harte dat het u lukt om dit gezin weer zover te krijgen, dat ze toch weer professionele hulpverlening gaan accepteren. Dat er toch nog een oplossing komt, waardoor zij de draad van hun leven weer kunnen oppakken.

Recommended Posts

1 Comment

  1. Ik kan me voorstellen dat je je machteloos voelt. Overigens zijn er veel individuele gevallen waar de regels niet zo goed passen. Is er echt geen ruimte in om in die gevallen gemotiveerd af te wijken?


Comments are closed for this article!