Deze week ben ik intensief bezig geweest met knelpunten in de ouderenzorg. Natuurlijk, we hebben begin dit jaar een mooi resultaat geboekt door de crisisopvang in de verpleeghuizen te verbeteren en in 2008 nog eens 60 extra verpleeghuisplaatsen te realiseren in onze regio. Op die extra plaatsen wordt nog steeds door velen met smart gewacht. Want de wachttijden voor een plaats in een verzorgings- of verpleeghuisplaats in onze regio overschrijden ver de landelijke normen. Het is zelfs zo dat mensen uit onze regio geplaatst moeten worden in een verpleeghuis in Amsterdam (of soms nog verder) omdat de nood echt te hoog wordt. Verschrikkelijk natuurlijk, want daarmee worden de laatste sociale verbanden die er nog zijn voor deze mensen vaak ook doorgesneden.

De locaties voor de extra verpleeghuisplaatsen zijn inmiddels door de zorginstellingen en het zorgkantoor al zo goed als ingevuld. Naar verwachting kunnen we in november wat concreter worden over waar die extra plaatsen allemaal gaan komen, maar dat het geen loze belofte is geweest, is wel duidelijk. Hulde wat dat betreft ook voor de Alzheimer stichting in onze regio, die alle partijen bovenop de huid is blijven zitten.

In 2008 zal er dus wel wat lucht gaan komen in de ouderenzorg, maar daarmee zijn we er nog lang niet. De cijfers over de vergrijzing van onze regio en o.a. ook het aantal dementerenden dat de komende jaren in onze regio zal wonen liegen er niet om. Als we nu niets doen, koersen we af op een regelrechte ramp! Geen tijd dus voor zelfgenoegzaamheid, maar regionaal (en dus ook in Huizen) de handen ineenslaan om de toekomstige zorgbehoefte aan te kunnen. 

Het is wel duidelijk dat er in het macro budget voor de zorg niet veel rek meer zit in de groei van het aantal verpleeghuisplaatsen. Wel vind ik dat het rijk zou moeten inspelen op de veel hogere vraag uit onze regio. Het is toch te gek voor woorden dat in andere plaatsen verpleeghuisbedden leeg staan, terwijl er hier een schreeuwend tekort is.

Maar los van de gesprekken die op rijksniveau moeten gaan plaatsvinden (en reken maar dat we dit zullen gaan doen!) betekenen de verwachte ontwikkelingen ook dat we op een andere manier moeten gaan kijken naar hoe ouderen wonen en wat er nodig is om ouderen zo lang mogelijk zelfstandig in hun eigen woning te laten blijven. Dat is niet per definitie altijd zorg. Juist ook welzijn van ouderen is daarbij van belang. Met passende woningen en goede voorzieningen in de welzijnssfeer kan zorg soms lange tijd buiten de deur gehouden worden. Maar als er dan uiteindelijk toch zorg nodig is, dan moet die zorg er ook wel zijn. Dat vraagt om een voortvarende aanpak, in goed overleg met het zorgkantoor en de betrokken woningbouwcorporaties, zorg- en welzijnsinstellingen. Wat mij betreft zal wonen, welzijn en zorg voor ouderen dan ook een hoge prioriteit krijgen in ons Huizer WMO beleid.

  

Recommended Posts