Huizen zingt voor Haiti

Als u me nu zou vragen wat me in de afgelopen week het meest heeft getroffen, dan ligt het bezoek van staatssecretaris Bussemaker aan Huizen van vandaag natuurlijk voorop mijn tong. Ik ben heel erg vereerd door de belangstelling vanuit den Haag voor de manier waarop in Huizen de WMO wordt uitgevoerd en niet alleen ik, maar ook alle medewerkers van het WMO loket en de beleidsmedewerkers en het management van de afdeling maatschappelijke ondersteuning straalden vandaag. Wij geloven in onze aanpak, waarbij we mensen in de gelegenheid stellen om zelf aan te geven welke ondersteuning zij nodig hebben om aan de samenleving mee te kunnen doen. En we zien nu al de eerste tastbare resultaten, waar we alleen maar enthousiaster door worden.

Maar toch is dat niet wat mij het meest heeft getroffen. Dan moet ik echt weer denken aan de bijzondere avond die ik gisteren (zondag)heb beleefd in de bomvolle Kruiskerk in Huizen, waar zo hartverwarmend mooi werd gezongen door de aanwezige koren, waar piano, orgel, harp en viool werden bespeeld en waar indringend werd gebeden voor de slachtoffers van de aarbeving in Haiti. Waar vind je nog zoveel oprechte verbondenheid met medemensen in nood? Aan het eind van de avond bleek ruim 6500 euro gedoneerd te zijn. Maar de waarde van deze avond is wat mij betreft niet in geld uit te drukken. 

 

Week vol emoties

Iedereen die trouw mijn weblog leest weet dat ik daarin terugblik op gebeurtenissen die mij in de afgelopen week hebben bezig gehouden of hebben geraakt. Het zou gek zijn om dan helemaal niets te schrijven over
het vertrek van burgemeester Frans Willem van Gils. In de afgelopen jaren heb ik, net als mijn collega  wethouders, intensief met Frans Willem samengewerkt en ik vind het spijtig, dat het gelopen is zoals het
 gelopen is. Maar ik respecteer de keuze die nu door de Frans Willem en de fractievoorzitters is gemaakt.
 
Veel mensen die me hier in de afgelopen week over hebben aangesproken vinden het vreemd dat er niet openlijk wordt gezegd wat nu precies de redenen zijn voor het vertrek van de burgemeester. Ik kan dat wel
begrijpen, maar ook ik kan niet meer zeggen dan datgene wat in de officiële persverklaring staat en door de gemeentelijke woordvoeder is gezegd. 

Gelukkig waren er deze week ook positieve gebeurtenissen.

Donderdag was het 10 december, de dag van de rechten van de mens. Op die avond was ik -nu eens als lid van de Amnesty International groep Huizen- aanwezig op het gemeentehuis, waar vele tientallen kinderen uit de groepen 7 en 8 van de basisscholen in Huizen met hun ouders (en soms ook grootouders) aanwezig waren voor de uitreiking van de prijzen voor de gedichtenwedstrijd die Amnesty in Huizen voor de 9e keer heeft georganiseerd. Ik heb meegedaan in de vierkoppige jury en dus de vele honderden gedichten gelezen. Het is hartverwarmend om te lezen dat de jeugd van Huizen zo oprecht betrokken is bij onrecht in de wereld en zich ook echt realiseert hoe goed we het hier in Nederland eigenlijk hebben. Dat is straks de nieuwe generatie in de strijd tegen mensenrechtenschendingen en dat vind ik heel erg hoopgevend voor de toekomst!

Afgelopen vrijdag ben ik voor de eerste keer in mijn leven “BAB” geweest, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand dus. Ik mocht mijn nichtje Marieke met haar Sander in het huwelijk aan elkaar verbinden. Een emotionele, maar toch vooral feestelijke gebeurtenis.  

Kortom: Het was een week vol emoties.

 

Harry Meijers

Geschokt hoorde ik gisteren het nieuws van het plotselinge overlijden van Harry Meijers. Ik stond op dat moment naast Petra van Hartskamp, die hem de dag daarvoor nog het Huizer insigne had uitgereikt. We konden het niet geloven!

We zullen Harry missen. Bijna iedere dinsdag, na de collegevergadering, was hij bij het persuurtje. Hij kon dan soms zo stiekem gniffelend vragen naar iets wat hij “in de wandelgangen” had vernomen. Hij was altijd uit op een nieuwtje, maar als er dan ook iets nieuws te melden was, dan ging hij nooit voor de sensatie, maar maakte hij er serieus werk van om het nieuws van meerdere kanten te belichten. We ontmoetten Harry ook tijdens raadsvergaderingen en tijdens interviews in de Baat. Maar hij was ook altijd op het gemeentehuis te vinden als er iets te doen was, zoals de 10 december activiteiten van Amnesty en de Nieuwjaarsreceptie. Hij was de drijvende kracht achter Radio Phohi (later Radio 6 FM).

Het is niet te bevatten dat Harry zo onverwacht is heengegaan. Harry heeft zoveel voor onze Huizer gemeenschap betekent. Ik ben er nu wel des te meer dankbaar voor dat we hem als gemeentebestuur, op de dag voor zijn overlijden, nog de eer hebben kunnen geven die hem toekomt.  

Relativeren

Ik ben al weer een week terug van vakantie in de Filippijnen, maar het gewone leven is nog niet echt doorgedrongen.

Aan de ene kant zijn er alle indrukken nog van de Filippijnen. Dat zijn niet alleen de mooie witte strandjes met de palmbomen, maar ook de hongerige straatkinderen in Manilla en Cebu, die mij in mijn herinnering gegrift blijven. Wat leven we hier dan in een enorme weelde.  

En dan is er ook nog de schoolvakantie, die voor mij dit keer wat langer duurt dan normaal. Jorn gaat dinsdag a.s. voor het eerst naar de middelbare school. In de afgelopen week heb ik dus mijn aandacht nog moeten verdelen tussen een kind thuis en het werk op het gemeentehuis.

Kort voor mijn vakantie is ons CDA fractielid Nelly Rebel-Kruijmer overleden. Natuurlijk heb ik alle berichten en e-mails gevolgd, maar toch is het heel onwerkelijk om terug te komen van vakantie en me te realiseren dat ik Nelly nu echt nooit meer zal zien. Ook daardoor kan ik mijn draai nu even niet zo goed vinden. Het voelt heel dubbel dat het politieke en bestuurlijke werk hier allemaal gewoon weer doorgaat, zonder haar. Deze week hebben we bijvoorbeeld weer gesprekken gehad over de voorbereiding van de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2010. Toen zag ik Nelly weer op het voorblad van het verkiezingsprogramma van het CDA voor de periode 2006-2010, met de schop in de hand bij de Keucheniusstraat. Strijdbaar en goedlachs kijkt ze me aan. Precies zoals ik haar ook in mijn herinnering heb. Ik kan maar nauwelijks wennen aan het idee dat zij straks niet meer mee zal doen. Het is allemaal ook veel te snel gegaan. Nelly is iedere dag nog in mijn gedachten.

Volgende week is mijn agenda weer meer gevuld en zal het normale ritme wel weer terugkomen. Er zijn ook best veel problemen die om aandacht vragen. Terugkijkend in de stapel kranten die ik na de vakantie aantrof valt op dat in de afgelopen weken het aantal werklozen in onze regio fors is gestegen. De thuiszorg kampt met problemen die om oplossingen vragen. De Mexicaanse griep vraagt om maatregelen en we hebben misschien vogels met botulisme in het Gooimeer. Maar er zijn ook nog tal van zaken die gewoon zijn blijven liggen. De problemen bij AH ’78 moeten worden aangepakt, enerzijds om de kwaliteit van de velden goed te houden, anderzijds om de overlast voor de buurt te bespreken. Er moet een visie komen voor de toekomst van zwembad Sijsjesberg en we moeten concrete maatregelen gaan treffen voor het Wmo rolstoelvervoer en de ondersteunende begeleiding. Natuurlijk moeten we in oktober ook weer een sluitende begroting kunnen presenteren.    

De ervaringen uit de Filippijnen, maar zeker ook het overlijden van Nelly, versterken de gedachte dat alles waar ik mij druk om maak eigenlijk maar heel relatief is. Toch wil ik ook weer niet te lang in die stemming blijven. Ik denk dat het goed is om de komende week gewoon de schouders er weer onder te zetten.

Vakantietijd

Het is in de afgelopen week erg rustig geweest op het gemeentehuis. Het is nu echt vakantietijd. Mijn agenda is op een enkele interne afspraak en een paar 50-jarige huwelijksjubilea na leeg. Tijd om eens wat zaken op te ruimen en om ook eens een paar informele gesprekken te voeren, waar normaal eigenlijk nooit tijd voor is. Toch zijn er ook wel een paar bijeenkomsten geweest, waar knopen zijn doorgehakt.

Zo hebben we bijvoorbeeld de kwartiermaker aangesteld, die de oprichting van een regionaal bureau voor toerisme/VVV/Itrovator zal gaan voorbereiden. Verwacht wordt dat hierover al in oktober tot besluitvorming kan worden  overgegaan en dat we per 1 januari 2010 ook daadwerkelijk kunnen starten. Dat zou betekenen dat we alle regionaal economische doelen voor deze periode hebben gerealiseerd: Innovatiecentra voor media, zorg en toerisme en de regionale samenwerking binnen het regionaal fonds voor bedrijventerreinen.

Tijdens de vakantieperiode gaan ook de bouwplannen van het gewestkantoor in Bussum gewoon door. In de afgelopen week werden de handtekeningen gezet onder de huurovereenkomst.

In Huizen gaan de voorbereidingen voor het vertrek van de HZ 108 ook door. Deze week hebben we besloten om nog een “fare-well” borrel te organiseren, voordat de HZ echt onze Huizer haven verlaat.

Maar over het algemeen is het gewoon rustig en kunnen we even ademhalen, voor de gewone dagelijkse hectiek rond de politieke besluitvorming weer losbarst.

 

Afscheid van Hennie van de Kamp

Vandaag is Hennie van de Kamp in de gemeente Putten begraven. Ik heb het genoegen mogen ervaren om met haar samen te werken. Zij was directeur van Amaris voor Anker in Huizen en ze deed dit werk tot ze echt niet meer kon met een enorme gedrevenheid en een grote betrokkenheid bij de bewoners, de medewerkers en de vrijwilligers. Tijdens de laatste vergadering waarin ik haar meemaakte kon ze alleen nog maar fluisteren. Toch kwam ze, omdat ze het belangrijk vond om mee te denken bij de oprichting van een netwerk voor mantelzorgondersteuning in Huizen. Typisch Hennie.

Ik ken Hennie als de initiator van het mantelzorgsteunpunt Houvast, van de reorganisatie bij het christelijk maatschappelijk werk en van vele vernieuwingen in woonzorgcentrum Voor Anker en in de thuiszorg. Ze stond pal voor haar mensen en kwam regelmatig langs of ze belde me op als zij vond dat er vanuit de gemeente aandacht moest zijn voor de problematiek waar zij dagelijks mee te maken had. In het gemeentehuis stond ze bij de ambtenaren, maar zeker ook bij mij, hoog in aanzien. Dat kwam vooral doordat zij zo oprecht was. Er was nooit een verborgen agenda.

We zullen haar echt missen. Maar ik realiseer me dat het leven hier in Huizen gewoon doorgaat, terwijl de naaste familie vanaf nu dagelijks met dit gemis geconfronteerd zal worden.

Hennie is slechts 48 jaar geworden. Het afscheid kwam veel te vroeg. Ze wilde nog zoveel. Ze had nog zoveel plannen en ideeen. Maar haar gezondheid liet het niet meer toe. De laatste maanden zijn een enorme lijdensweg voor haar geweest, maar zij putte hoop uit haar geloof in God. De afscheidsdienst was indrukwekkend en stijlvol en het voelt goed dat we op zo’n waardige manier afscheid hebben kunnen nemen van deze bijzondere vrouw.   

 

Koninginnedag

Vanochtend leek alles nog zo mooi. Op TV volgde ik de wandeling van de koninklijke familie door het park in Apeldoorn. Daarna per fiets naar het gemeentehuis, waar het Wilhelmus werd gezongen. De gedecoreerden (ook veel van gisteren!) waren daarbij aanwezig en samen dronken we in goede sfeer een glaasje oranjebitter. Buiten stralende zon en een gezellige drukte op de vrijmarkt.

En dan het bericht uit Apeldoorn dat een auto dwars door een mensenmassa heen weet te komen, met gruwelijke gevolgen. Zoveel gewonden, zoveel schrik en verbijstering. Dat dit in Nederland gebeurt is ongelofelijk. De beelden zullen de hele wereld overgaan. Wat een mooi feest moest worden eindigt in totale ontzetting.

Cito toets

Het overkomt me niet vaak dat ik maandag denk: “was deze week maar achter de rug!”. Maar deze week heb ik die gedachte wel. Niet omdat er belangrijke vergaderingen op de agenda staan, waarin tal van besluiten moeten worden genomen, zowel voor Huizen als voor onze regio. Ook niet omdat aan het eind van deze week een belangrijk gesprek zal plaatsvinden met het bestuur van de kinderboerderij en het bestuur van de stichting energiebesparing, dat hopelijk leidt tot een toekomstige situatie, waarin wederzijds respect en vertrouwen de overhand zullen krijgen. Nee, de spanning zit dit keer in de prive sfeer. 

Mijn zoon gaat dinsdag, woensdag en donderdag de cito toetsen maken. Hij lijkt zich er zelf helemaal niet druk om te maken, dus ik probeer vooral de rustige moeder te zijn, die hem goed laat slapen, maar hem niet teveel belast met mijn eigen onrust. Maar intussen ben ik zelf wel gespannen. Gaat het hem lukken om geconcentreerd te blijven? Neemt hij het wel voldoende serieus? Wat is het beste om te doen qua ontspanning thuis?

Ik denk dat deze week heel veel moeders (en vaders!) hetzelfde gevoel van spanning ervaren. Het is toch een raar fenomeen, zo’n cito week. Voor de toekomst van je kind is het belangrijk. En toch kan je er zelf helemaal niets aan doen.

Het leert me wel weer dat ik vertrouwen moet hebben in de capaciteiten van anderen, in dit geval van mijn eigen kind. Dat betekent dus ook, dat ik zelf een stapje terug moet doen, hoe lastig dat soms ook is. Misschien is dit ook wel weer een wijze les voor de vele problemen waar ik mij ook deze week mee bezig zal houden. Niet te krampachtig zijn, maar open staan voor- en vertrouwen hebben in de kracht van mensen.

Nou ja, toch zal ik blij zijn als deze week voorbij is ….

Platte banden borrel

Naast mijn werk als wethouder ben ik ook nog inwoner van de gemeente Huizen, in de normaal gesproken rustige wijk Sijsjesberg. Vorige week zijn echter in de wijk Sijsjesberg (naar ik heb begrepen bij meer dan 70 auto’s!) banden lekgeprikt. Kort daarvoor was in onze woonwijk ook al een groot aantal auto’s bekrast, zodat in totaal voor vele tonnen schade is aangericht. Voor de bewoners van onze wijk is dat een beangstigende ervaring en dat bleek vandaag ook tijdens de “platte banden borrel”, die door buurtbewoners i.sm. het bestuur van het kerkje “de Engel” (waarvan ik voorzitter ben) was georganiseerd.

Vele tientallen buurtbewoners gaven gehoor aan de huis aan huis verspreide uitnodiging voor de “platte bandenborrel”. Voor velen van hen was het belangrijkste argument, dat zij hun nare ervaringen met anderen wilden delen. Anderen vonden dat de buurt zelf ook initiatieven moest ontplooien, om de veiligheid in de wijk te vergroten. Om hierover met elkaar verder te praten, hebben enkele buurtbewoners zich aangemeld voor een “veiligheidsberaad”, waarbij zij ook de wijkagent en de veiligheidscoordinator van de gemeente Huizen willen uitnodigen.

Tijdens mijn “nieuwjaarstoespraak” in de Engel heb ik verwezen naar een uitspraak van prof. vd Donk, voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, die waarschuwt voor toenemende individualisering, waardoor onze samenleving kan gaan lijken op een “dorre woestijn van dolende individuen”. In de wijk Sijsjesberg is -ook al is de aanleiding negatief- vandaag een nieuw elan ontstaan, waarbij mensen weer de bereidheid hebben getoond om verantwoordelijkheid te nemen voor een breder belang dan alleen het eigen belang. Uit alle narigheid in onze wijk komt dus ook nog iets goeds voort, dat mijns inziens een goed begin van 2009 voor onze wijk inluidt, met een beetje meer sociale cohesie en betrokkenheid bij elkaar.  Ik ben diep onder de indruk van (en ook best een beetje trots op) dit buurtinitiatief!

 

Toeristisch logo houdt gemoederen van Huizers bezig

De presentatie van het toeristisch logo van Huizen houdt de gemoederen in Huizen bezig. In de afgelopen week werd een ingezonden stukje in de Huizer courant geplaatst, waarin door een bekende Huizer bakker in het Huizer dialect werd ingegaan op de betekenis van het Huizer melkmeisje. In de Raad van afgelopen donderdag werd zelfs een grote taart bezorgd, waar het Huizer melkmeisje op was afgebeeld. De taart smaakte prima, maar de gedachte erachter, dat het Huizer melkmeisje verloren zou gaan, berust toch op een misverstand. Het melkmeisje verdwijnt niet uit het wapen van Huizen. Het toeristisch logo is dus niet in de plaats van het melkmeisje gekomen, maar is een nieuw beeld, dat vooral bedoeld is om Huizen als “Haven van het Gooi” te positioneren en om bezoekers van Huizen nieuwsgierig te maken naar alles wat Huizen juist ook op toeristisch- en recreatief gebied te bieden heeft.

Afgelopen zaterdag was ik aanwezig bij een kerstzangdienst in de Oude Kerk van Huizen. Er was een mannenkoor uit Amersfoort, dat uit wel meer dan 100 mannen bestond. Het was geweldig om de bekende en minder bekende kerstliederen te zingen in deze prachtige kerk, in aanwezigheid van dit indrukwekkende koor. Met name het slot, waarin gezamenlijk het “Ere zij God” werd gezongen, terwijl de mannen meerstemmig daar tussendoor kwamen, was indrukwekkend mooi.

Na afloop van de dienst werd ik aangesproken door een van de andere aanwezigen in de zangdienst en daarmee werd ik direct weer met de beide benen in het hier en nu geplaatst. Het ging namelijk niet over de mooie dienst, maar over mijn uitspraak tijdens de toeristische netwerkbijeenkomst, dat we af willen van het imago van Huizen als “achter kranten weggeplakt streng christelijk dorp”, zoals geciteerd in de Gooi en Eemlander.  Deze uitspraak had hem pijn gedaan.

Ook hier dus maar even een verduidelijking, want natuurlijk is dit niet zoals ik persoonlijk naar Huizen kijk. Ik heb slechts geconstateerd dat Huizen -met name in de eigen regio- nog vaak dit imago heeft. Als ik daarop wel eens doorvraag, dan merk ik dat dit imago veelal gebaseerd is op verhalen over Huizen uit een ver verleden, die meestal nog niet eens blijken te kloppen ook.

Om bezoekers van buiten Huizen te verleiden om eens naar Huizen te komen, is het van belang om goed na te denken over het imago dat we willen uitdragen, m.a.w.: hoe willen wij dat mensen die Huizen niet zo goed kennen met anderen over Huizen praten? En welke beelden horen daarbij? Het toeristisch logo is bedoeld om het gewenste beeld van Huizen te versterken.

In het toeristisch logo is een verbinding gezocht met de geschiedenis van Huizen, door de keuze van de “bottervleugel” (ofwel het vlaggetje op de botter). We mogen ook best trots zijn op onze rijke geschiedenis en zeker ook op onze (kerkelijke) tradities. Want laat ik daarover ook duidelijk zijn: ik sta persoonlijk, gevormd door mijn eigen opvoeding, vanuit diezelfde tradities in de samenleving en ik heb heel veel waardering voor de zorgzaamheid voor- en de betrokkenheid bij- medemensen, die zo vanzelfsprekend in Huizen uit deze tradities voortvloeit.

Maar we zijn niet alleen het Huizen van toen. We zijn ook Huizen van nu, een levendig dorp met ca. 42.000 inwoners, met veel ondernemersgeest, werklust, kunstzinnigheid en creativiteit. Die inwoners hebben Huizen gemaakt tot de dynamische gemeente die Huizen is en daar hebben niet in de laatste plaats ook de autochtone Huizers aan meegeholpen. Ook die dynamiek wordt verbeeld in het toeristisch logo.

Niks dichtgeplakt dus. Dat is Huizen ook nooit geweest. We zijn een dorp met een rijke geschiedenis en met waardevolle tradities, maar we zijn ook een dynamisch en levendig dorp, waar iedereen, ook bezoekers van buitenaf, zich welkom mogen voelen. Dat is wat mij betreft het imago dat echt bij Huizen past en dat wij allemaal, als inwoners van Huizen, met trots mogen uitdragen!