Deze week stelde de CDA fractie in de gemeenteraad vragen over de huishoudelijke hulp tijdens de zomermaanden. De fractie had signalen gekregen dat hier mogelijk problemen zouden ontstaan, door schaarste aan personeel.

Ik deel de zorg van de CDA fractie over de huishoudelijke hulp die mensen nodig hebben in de komende vakantieperiode. Veel medewerkers van thuiszorginstellingen die huishoudelijke hulp verlenen zijn dan met vakantie en de spoeling is al zo dun.

Toen ik recent een brief onder ogen kreeg van Zorgpalet, waarin aan hun clienten werd medegedeeld dat de hulp in plaats van 3 uur in de vakantieperiode teruggebracht kan worden naar 2 uur en dat het in de zomermaanden ook kan voorkomen dat de vaste hulp tijdens vakantie niet wordt vervangen, heb ik dan ook onmiddelijk contact opgenomen met Zorgpalet. 

Voor een uurtje per week minder hulp in de zomermaanden heb ik begrip, hoewel er natuurlijk wel maatwerk moet worden geleverd. Bij de een kan dat gemakkelijker dan bij de ander. Dit “maatwerk” is mij door Zorgpalet verzekerd.

Helemaal geen huishoudelijke hulp vanwege vakantie van de vaste hulp is echter voor mij geen optie. Het argument dat dit al jaren zo gaat in de vakantieperiode vind ik niet relevant. We hebben een contract met thuiszorgorganisaties voor te leveren huishoudelijke hulp. Als er niet wordt geleverd, is dat contractbreuk en dat zullen we dus niet accepteren.

Zorgpalet heeft mij tijdens het gesprek hierover laten weten dat er opnieuw naar gekeken gaat worden en dat mensen in ieder geval wekelijks huishoudelijke hulp zullen krijgen, ook als de vaste hulp met vakantie is.

Hoe dit met andere thuiszorginstellingen gaat, die onderdeel uitmaken van het consortium waarmee we als regiogemeenten afspraken hebben gemaakt, is mij nog niet bekend. Daarom heb ik in de afgelopen week in het wethoudersoverleg MADI (waar negen regiogemeenten aan deelnemen) verzocht om een brief te sturen aan alle thuiszorginstellingen die deel uitmaken van het consortium, waarin wij als gemeenten benadrukken dat het niet mag voorkomen dat er in de zomermaanden geen huishoudelijke hulp wordt verleend. Die brief gaat er komen en Ben Hammer (wethouder WMO in Hilversum en voorzitter van het wethoudersoverleg MADI) gaat dit ook peroonlijk nog met het consortium bespreken.

Intussen beraden we ons in Huizen over het organiseren van een “meldpunt” bij ons eigen zorgloket, waar clienten van de thuiszorg, die in de zomermaanden in de problemen komen door tekort aan huishoudelijke hulp, laagdrempelig hun klachten hierover kunnen indienen. Ook andere gemeenten overwegen een dergelijk meldpunt, bij hun eigen zorgloketten. Dit stelt ons in ieder geval in staat om deze eerste zomerperiode onder WMO regime goed te kunnen evalueren.

 

 

De zaterdag voor Pinksteren was een dame uit Huizen op de landelijke radio (programma Cappucino) te horen. Ze klaagde haar nood, of liever gezegd de nood van haar buurvrouw. Deze buurvrouw zou dementerend zijn en al maandenlang in een mensonterende situatie alleen thuis wonen. Zij had dit met diverse hulpverleners besproken, maar er was haar te kennen gegeven dat haar buurvrouw “eerst moest vallen en een botbreuk moest oplopen voordat er hulp zou worden gegeven”. Mijn collega Petra van Hartskamp had toevallig de radio aanstaan en hoorde dit. Ze belde mij op om dit signaal door te geven en gelukkig wisten we de beller ook te vinden.

Ik heb gelijk contact opgenomen met de beller en haar verhaal aangehoord. Ze verontschuldigde zich nota bene nog bij mij voor het (vanuit haar eigen gevoel van onmacht) in de publiciteit brengen van deze casus. Ik heb haar verzekerd dat ik daar juist erg blij om was, niet alleen omdat ik op deze manier in ieder geval op de hoogte ben gesteld van dit probleem, maar ook omdat ik het bijzonder waardevol vindt dat in onze gemeente buren zoveel aandacht en zorg voor elkaar hebben. Hulde dus wat mij betreft voor deze buurvrouw!

Ik heb direct na dit gesprek gebeld met een van de contactpersonen van het “integraal extramurale team” dat we enkele maanden geleden samen met de zorginstellingen in Huizen hebben opgericht. En dat werkte! De betreffende medewerker nam op haar beurt contact op met de thuiszorginstelling waar de dementerende mevrouw bekend was. Het bleek inderdaad om een schrijnende situatie te gaan en binnen enkele dagen was een opname in een van onze Huizer zorginstellingen geregeld.

Inmiddels ben ik door meerdere mensen aangesproken over deze situatie. Opvallend hoeveel mensen er naar de radio luisteren! Ik kon hen geruststellen met de mededeling dat er inmiddels een goede oplossing voor de betreffende mevrouw is gevonden. Maar ik ben wel bezorgd naar aanleiding van deze casus. Het kan toch niet zo zijn dat er pas adequate hulp wordt geboden nadat de problematiek via de media bekend wordt en nadat een wethouder zich ermee gaat bemoeien? Het spreekt voor zich dat ik deze casus goed uitgezocht wil hebben. Niet om met een vinger te wijzen, maar wel om ervan te leren voor de toekomst.       

 

Deze week heb ik in het Dienstencentrum aan de Waterstraat in Huizen het Trefpunt voor mensen met niet aangeboren hersenletsel mogen openen. Met enige trots mag ik wel zeggen, want dankzij de slagkracht van alle betrokken organisaties is Huizen de eerste gemeente in onze regio waar zo’n trefpunt is gerealiseerd. Andere gemeenten, zoals Hilversum en Eemnes, hebben inmiddels ook belangstelling getoond voor een dergelijk trefpunt. Bij “niet aangeboren hersenletsel” moet u bijvoorbeeld denken aan een hersenbloeding of aan een ongeval waarbij hersenbeschadiging is opgetreden.

Ik heb persoonlijk (nu al weer bijna 15 jaar geleden) van heel dichtbij meegemaakt hoe een familielid door een verkeersongeval ernstig hersenletsel opliep. In het begin is iedereen heel behulpzaam en zijn er allerlei behandelmogelijkheden, maar na verloop van jaren verslapt de aandacht van hulpverleners. Aan de buitenkant is dan niet veel meer te merken, terwijl de persoon zelf en diens naaste familieleden toch nog steeds dagelijks met de gevolgen van het hersenletsel te maken hebben. Al die jaren was er in onze regio eigenlijk geen steun en begeleiding meer voor mensen in deze situatie. Met de komst van het Trefpunt is dat er gelukkig wel. Een broodnodige voorziening dus, waarvan ik oprecht hoop dat de drempel laag genoeg zal zijn, zodat getroffenen zelf en mensen in hun directe omgeving, in het Dienstencentrum ook langere tijd na het hersenletsel de steun en begeleiding zullen krijgen die ze zo hard nodig hebben.