Gehandicapten en ouderen (GO) Blaricum Huizen organiseerden vandaag met behulp van de Taskforce Handicap en Samenleving en het Nederlands Debat Instituut een publiek debat in de raadszaal van ons gemeentehuis. Het debat ging over de mate waarin mensen met een beperking aan onze samenleving kunnen meedoen. De meningen daarover waren verdeeld. Maar over het algemeen moesten we toch constateren dat die deelname helaas nog geen vanzelfsprekendheid is.

Jaren geleden werkte ik bij de Nederlandse Patienten Consumenten Federatie en zette ik me in voor de emancipatie van mensen met een beperking. Wat me opviel was dat de discussies nog steeds over hetzelfde onderwerp gaan. Zit er dan echt helemaal geen schot in?

Zo somber is het gelukkig niet. Want wat me ook opviel vandaag in het debat, is dat thema’s waar we jaren geleden voor vochten nu bijna een vanzelfsprekendheid zijn geworden. Bijna niemand (zelfs de professionals in de zorg niet) vindt het nu nog normaal dat voor mensen met een beperking door anderen wordt beslist wat goed voor hen is. Het zelfbeschikkingsrecht, ook voor mensen met een beperking, is al veel meer een vanzelfsprekendheid geworden. En de noodzaak van het benutten van ervaringsdeskundigheid van mensen met een beperking en hun naaste familieleden stond al helemaal niet meer ter discussie. Dat is pure winst.

Zoals het bij veel cultuuromslagen gaat, begint het met het accepteren van uitgangspunten, met het delen van een gezamenlijke visie. Dan pas komt het definieren van een gezamenlijk gewenst resultaat en daarna komt het aan op de uitvoering. Ik denk dat vandaag die gedeelde visie wel is gebleken. We staan nu voor een belangrijke vervolgstap. Dat zal nog een hele klus worden. Maar de toon is gezet!

Ik kijk terug op een goed debat, dat wat mij betreft een uitstekend startschot is geweest voor het ontwikkelen van ons WMO beleidsplan voor de komende 4 jaar. De komende weken zullen we met de diverse “doelgroepen” in gesprek gaan, om hele specifieke belemmeringen die mensen ervaren bij hun deelname aan onze Huizer samenleving in kaart te brengen en daarvoor oplossingsrichtingen en uitvoeringsprogramma’s te ontwikkelen.

Enige tijd geleden schreef ik in mijn weblog met de woorden van Maarten Luther King: “I have a dream“. We dromen nu misschien allemaal nog, maar stukje bij beetje zullen we die droom in Huizen werkelijkheid zien worden. Want met de inzet van al die mensen die daarvoor vandaag zo’n warm pleidooi hebben gehouden is een onstuitbaar proces in gang gezet!

Meestal heb ik het niet moeilijk om wekelijks mijn weblog te actualiseren. Er gebeurt genoeg in mijn baan als wethouder om over te schrijven. Maar deze week is het anders. Niet omdat er niet veel gebeurd zou zijn: integendeel. We hebben mooie stappen vooruit gezet voor de crisisopvang van dementerenden. De Bolder heeft een bronzen kwaliteitskeurmerk gekregen. Een werkgroep vanuit het sportplatform heeft zich gebogen over de mogelijkheden m.b.t. het vrijwilligersbeleid van sportverenigingen. Kortom, thema’s genoeg.

Maar deze hele week spookt al door mijn hoofd, dat een gezin in Huizen in de problemen is geraakt en dat we als gemeentelijke overheid niet in staat zijn geweest om ze te helpen. Een medewerker bij onze gemeente legde mij uit:

“Zolang mensen zich in ons land aan de regels houden, is alles mogelijk. Maar als mensen dat niet doen, dan houdt het op. Dan kunnen wij als gemeente niets voor ze doen”.

En dat is zo ongeveer de situatie van dit gezin. Ze hadden zich kunnen melden bij allerlei instanties. Ze hadden overal hulp kunnen krijgen. Maar ze hadden geen enkel vertrouwen in al die instanties. Ze voelden zich niet door hen begrepen en ze waren overal boos weggelopen. Nu was het te laat. Geen geld meer, geen woning meer, een bedrijf dat gebukt gaat onder schulden en geen enkel zicht op een snelle oplossing.

Vlak voor het weekend kwam iemand bij me, om voor ze te bemiddelen. “Kunnen we even uitstel krijgen? Ik heb tijd nodig om een aantal zaken voor ze te regelen” was de vraag. Dat kon. We konden ook verwijzen naar het maatschappelijk werk. Maar meer konden we dan ook echt niet doen. Als overheid ben je nu eenmaal gebonden aan regels.

Maar die man, die “bemiddelaar”, inspireert me en ik heb de afgelopen week vaak aan hem gedacht.

Er zijn situaties, waarbij we als overheid niets voor mensen kunnen betekenen. We weten ook wel de diverse oorzaken daarvan te noemen: “Eigen schuld, gebrek aan verantwoordelijkheid, overal stuklopen, omdat hun gedrag bij de diverse instanties alleen maar irritatie oproept, geen hulp van instanties willen accepteren, niet met de regels kunnen omgaan, gekrenkte trots”.

En dan zijn er mensen, zoals deze “bemiddelaar”, die nu juist voor deze mensen in de bres springen. Ze nemen hun lastige karakter op de koop toe. Ze accepteren dat ze misschien helemaal geen dankbaarheid zullen ontvangen. Maar ze doen het toch voor die ander, onvoorwaardelijk, vanuit een motivatie, die ik alleen maar met het ouderwetse begrip “mededogen” kan betitelen. Ik neem mijn petje af voor mensen, die op deze onbaatzuchtige manier naar een medemens omzien. Wat heeft onze samenleving dit soort mensen hard nodig!

Anonieme bemiddelaar: Ik hoop van harte dat het u lukt om dit gezin weer zover te krijgen, dat ze toch weer professionele hulpverlening gaan accepteren. Dat er toch nog een oplossing komt, waardoor zij de draad van hun leven weer kunnen oppakken.

Het is al weer jaren geleden, dat ik – toen nog als programmamanager van het programma “kwaliteit van zorg” van de Nederlandse Patienten Consumenten Federatie (NPCF) – samen met wijlen Dick Kessener (Zorgverzekeraars Nederland) en diverse personen vanuit landelijke koepelorganisaties van zorgaanbieders, actief betrokken was bij de oprichting van de Stichting HKZ. Na oprichting werd ik namens de NPCF lid van het Algemeen en Dagelijks Bestuur en van het Centraal College van Deskundigen voor de Zorgsector van deze stichting HKZ.

HKZ staat voor ‘Harmonisatie Kwaliteitsbeoordeling in de Zorgsector”. Het doel van de stichting HKZ was om kwaliteitskeurmerken af te geven, waarmee aan zowel patienten als aan zorgverzekeraars en zorgaanbieders garanties zouden kunnen worden gegeven over de kwaliteit van de geleverde zorg. Uniek was -destijds- dat de normen die de stichting HKZ daarvoor hanteerde niet alleen gebaseerd waren op de professionele opvattingen van zorgverleners en zorginstellingen, maar ook op de kwaliteitseisen die gebruikers (patienten / clienten / bewoners) en financiers van zorg aan de zorg stellen. Kortom, we wilden geen wirwar meer aan keurmerken, waarvan niemand de betekenis kent, maar een voor iedereen herkenbaar keurmerk, gebaseerd op een breed gedragen definitie van kwaliteit.

Vandaag was ik aanwezig bij de uitreiking van een HKZ keurmerk aan Zorgpalet, locatie Voor Anker. En juist omdat ik destijds zo nauw betrokken was bij de idealen van toen, weet ik hoe hoog de eisen zijn die aan het behalen van dit HKZ keurmerk worden gesteld. Dat een zorginstelling in onze gemeente nu dit cerficaat krijgt, vervult me met trots.

Bewoners, medewerkers, vrijwilligers, maar ook financiers van “Voor Anker”: Proficiat!

Ik ben zelf eigenlijk nooit ziek, maar donderdag ben ik toch opeens letterlijk omgevallen door de griep. Zaterdag kon ik voor het eerst -zij het wat bibberig op de benen- weer naar buiten. Dat was ook prettig, want daardoor was ik in de gelegenheid om de nieuwe praktijklocatie van ondernemende Huizer fysiotherapeuten aan de Hugo de Grootsingel 1 officieel te openen. Dat ik daarbij de proef van 1 minuut op een eclipse trainer heb doorstaan zonder opnieuw om te vallen, bewees dat ik de griep weer de baas was.

De nieuwe praktijk bestaat uit een maatschap van enthousiaste fysiotherapeuten: Mans de Kogel, Han Raadsheer, Carla Vreeman en Frida Barmentlo. Daarnaast zijn er nog drie collega’s in loondienst. Naast locaties op de Schaepmanlaan 5 (bekend als MTC) en de Haardstedelaan 1 (solopraktijk van Frida Barmentlo) hebben deze fysiotherapeuten ook behandelruimten in de woon-zorgcentra “de Bolder” en “Voor Anker”. Nu hebben dus ook de bewoners van de laatste nieuwbouwwijk van Huizen de fysiotherapeutische zorg om de hoek. En dat ging, compleet met springkussen voor de kinderen en champagne voor de grote mensen, zaterdag niet onopgemerkt voorbij.

In mijn korte toespraakje heb ik twee ontwikkelingen genoemd, die de komende jaren van belang zullen worden.

In de eerste plaats is het nodig om de komende jaren, willen we de economische groei in ons land alleen al bijhouden (en dan hoeven we dus niet eens voorop te lopen!), in onze regio 15.000 nieuwe banen te creëren. Kansrijke sectoren voor nieuwe werkgelegenheid in onze regio zijn media, toerisme en zorg (en in het verlengde hiervan het midden- en kleinbedrijf, dat van nieuwe werkgelegenheid in deze sectoren zal profiteren). Gezien het ruimteprobleem in onze regio zal het daarbij vaak gaan om kleinschalige, innovatieve ontwikkelingen, passend in ons (groene) gebied. Dit initiatief van deze Huizer fysiotherapeuten is daarvan, voor de sector zorg, een uitstekend voorbeeld.

In de tweede plaats zien we, met een moeilijk woord, de extramuralisering toenemen. Dat wil zeggen, dat steeds meer mensen die tot nu toe in zorginstellingen woonden (verpleeghuizen, verzorgingshuizen, psychiatrische instellingen, huizen voor verstandelijk gehandicapten etc.) in reguliere woonwijken zullen blijven wonen, in kleinschalige voorzieningen, of gewoon thuis, met zorg op maat. Een vestiging van locaties voor fysiotherapie in woonwijken sluit natuurlijk prachtig aan op deze ontwikkeling.

Deze fysiotherapeuten hebben natuurlijk al lang vooruit gekeken en tonen zich daarmee echte ondernemers. Maar hoe kan het ook anders. Huizers zijn altijd al een ondernemend en innovatief volkje geweest. Dat nu ook fysiotherapeuten slim inspelen op een groeiende zorgmarkt in onze regio, getuigt hier maar weer van.